Zaterdag 6 oktober 2012.
Vandaag de grote dag! Beetje zenuwachtig al bij het opstaan. Om half 10 bij school: nieuwe broek, nieuw colbert en nieuwe schoenen – die overduidelijke nog niet ingelopen blijken te zijn.
Daar staan mijn trouwste fans al: collega’s en veel leerlingen uit G1A en uit G1B, de humaniora-klassen. Vijf leerlingen hebben spandoeken, veel Latijnse teksten als ‘veni, vidi, vici’, één met de totaal onbegrijpelijke tekst ‘BA … BA’! (Dan herinner ik me dat ik vorige week verteld heb dat die tekst eigenlijk arrogantie uitdrukt, eigenlijk gewoon zegt ‘héééééé, it’s me…!”’, vertaald in ‘BA…BA’ (maar dan zeer zelfvoldaan uitgesproken)).
Ik beschouw het als een goed voorteken.
Roman komt naar me toe met een blauw doosje. Hij zegt dat hij leuke lessen heeft en dat het epos over de Gouden Appel waarmee de Trojaanse oorlog begint, zijn favoriete verhaal is; ‘of u nou wint of niet, dit is al voor u.’ Ik open het doosje en zie een appel die goud is gespoten met daarop de tekst ‘voor de beste’. Ik smelt ter plekke en besluit mijn verhaal over wat een leraar tot een goede leraar maakt, namelijk de vertedering, nóg dikker aan te zetten.
In de bus is het stil. Af en toe gaat een spandoek omhoog.
In Amsterdam zijn we natuurlijk te vroeg. Als ik word geïnterviewd en net moet doen alsof ik al gewonnen heb, komen leerlingen om mij en de journalist heen staan; als ze me horen zeggen dat ik ontzettend blij ben dat ik het ben geworden, beginnen ze spontaan te juichen.
Een kleine domper is de correctie.
Ik zie mijn rector binnenkomen, geen bloemen bij zich…..verdomme, zou het niet goed gaan?
Om half drie start het programma. Bijna – schat ik – 900 man in de zaal die flink worden opgejut door de presentator.
Eerst de nominatie voor het middelbaar beroepsonderwijs. Vóór het programma stond ik even tussen Ellen en Thea en zei hen dat ik tussen winnaressen stond. Ze geloofden me niet. De minister leest het jury-rapport voor: Thea wint. Gejuich en een beetje verdriet bij – schat ik – 200 fans. Dan een interview, een geschreven column van Peter Heerschop en dan eindelijk het voortgezet onderwijs: ‘mijn’ filmpje wordt gedraaid. Ik kijk om en zie Jessy en Trudy genieten, allebei zeker van hun zaak lijkt het wel. Ik niet.
Als de minister twee zinnen heeft uitgesproken, hoor ik al gemompel, bij de derde zin over nut en zin in het onderwijs gejoel en bij de vierde durf ik er zelf ook in te gaan geloven! JA! Ik spring op en zwaai – helemaal verblind, dus zie niets – neer mijn leerlingen, naar Trudy.
Peter interviewt me, en ik stamel wat over filosofie; geloof niet dat het het beste interview is dat ik gegeven heb, maar ben zó blij!
Daarna is er nog een heleboel gebeurd, maar het gaat een beetje langs me heen. Ik loop naar Jessy en ook naar Trudy, de ‘meuglijkmaakster’. Ellen wint ook.
Na afloop komt iedereen me feliciteren: ook mijn hoogste baas dhr. Bernard, de voorzitter van OMO is gekomen; de minister schijnt boos weggegaan te zijn. Ik krijg een enorme bos bloemen van mijn rector, leerlingen drommen om me heen, heb twee bossen bloemen, een trofee, een i-pad, een cheque en een tas vol spullen in de ene hand en met de andere hand schud ik er tientallen andere.
In de rondvaartboot naar het Scheepvaartmuseum. Tijdens de vaart een interview. Op de kade meteen een interview, weet niet eens meer voor wie. Leden van de jury komen op me af, wildvreemden schudden me de hand, wat een warm bad!
De terugreis is rumoerig: iedereen wil gehoord worden.
Om 7 uur achter het St.-Odulphus. Trudy krijgt een telefoontje, haar schoonvader is overleden. De enorme bos bloemen leg ik bij haar achter in de auto (en hoor de volgende dag dat ze die heeft doorgegeven aan haar schoonmoeder (betere bestemming is er niet); even wachten tot alle vaders en moeders alle leerlingen hebben opgehaald en snel naar Breda, bij de ‘eigen’ Italiaan met Joris en Wieteke eten.
Lig om 12 uur in bed, vol adrenaline.
Zondag 7 oktober.
Weinig geslapen. Eerst een interview voor Omroep Brabant, radio. Daarna voor het Brabants Dagblad. Ik noem het gymnasium en het pre-gymnasium blijkbaar zó vaak dat die in het artikel niet meer genoemd worden. Wel het ‘Sínt’-Odulphuslyceum: een keer of 10, en dat werkt wel. De fietsclub komt langs; ieder uur mijn mail openen (ik word een junk) en iedere keer 5 nieuwe felicitaties vinden: vooral van oud-leerlingen. Onno Kortland, de maker van de film, bedanken.
Maandag 8 oktober.
Met de trofee naar school. Iedereen feliciteert me, Puck en Tine hebben appeltaart en slagroom meegenomen.
Mooi stukje in de krant met een foto die ze al hadden.
In de pauze een traktatie, weer een cadeau van de rector, ik vertel over de gouden appel. In de grote pauze met 1200 Marsjes, lollies, Bounties en rollen snoep de aula in; had op de monitor laten zetten dat iedereen die les van mij heeft, les van mij heeft gehad of les van mij had willen hebben, welkom is. Binnen 20 minuten zijn 1200 stuks snoepgoed op: één per seconde dus.
Naar huis en alle mailtjes beantwoorden. Of ik een interview dat ik twee weken geleden gegeven heb, wil aanpassen. Ja, dat wil ik. Of ik voor de jongerenkrant een interview wil geven, ja natuurlijk. Morgenochtend wéér een. Omroep Brabant belt voor een televisie-uitzending, doe ik morgen ook. Een venijnige vraag trouwens: of de titel ‘Leraar-van-het-Jaar’ ook extra verantwoordelijkheden met zich mee brengt.… de stapel nakijkwerk ligt er al enige dagen onaangeroerd bij. Morgen maar.
Dinsdag 9 oktober
Het tweede uur al een interview, eerst nog tijdens de les. Joy uit 6 vwo neemt het als leerlinge over. Het filmpje van leraar24 bekijken we met z’n allen als die geplaatst is
( http://www.leraar24.nl/home.psml ).
Manon, een stagiare van de UvT, is er, maar een voorbeeld lessendag wordt het niet: veel improviseren, helemaal als Rosalie en Milou, twee oud-leerlingen, nu studentes in Utrecht, een grote bos bloemen komen brengen en even komen kletsen. De uitnodiging van de minister komt binnen, ook een voor de uitreiking van de canon van het onderwijs: of we (Ellen, Thea en ik) in een kwis willen meespelen: dé gelegenheid om af te gaan. Ik besluit te gaan. Cadeaus worden gebracht, onder andere een telefoonoplader die werkt op zonne-energie.
Om 3 uur naar Annemarie Fokkens in Son: Omroep Brabant. Het interview gaat gehaast, ben niet helemaal tevreden, maar kon toch wel wat kwijt; de school wordt getoond, heb het pre-gymnasium genoemd, de naam van de school komt veelvuldig in beeld, humaniora uitgelegd. Hoeveel gratis reclame kan een school krijgen in een week? Waar Murphy ooit huisde…
Zie: http://www.omroepbrabant.nl/?video/77526742/Filosofiedocent+Jan+Verweij+Leraar+van+het+Jaar+.aspx
Morgen op de UvT vertellen over de verkiezing, om 4 uur een afspraak, eerst de groep 8 leerlingen van het pre-gymnasium.Ellen en Thea mailen terug: hun enthousiasme spat van de mail! Wordt vast een mooi jaar.
Woensdag 10 oktober
De stroom mailtjes blijft voortduren; oud-collega’s en oud-leerlingen vooral (ook van Theresia! Eén mailt ‘Eens een Theresiaan, altijd een Theresiaan’. He, waar ken ik dat van?
Bij binnenkomst in lokaal 154 zitten 75 (!) pre-gymnasiasten klaar om te klappen: over een warm bad gesproken! Bij thuiskomst om 1 uur kaarten en veel cadeaus weer. Direct mijn mailbox weer openen.