Ik stap in Amersfoort in de trein naar Hilversum. In de coupé zit alleen een meisje van Nederlands-Marokkaanse afkomst. Ik pak de chocoladereep die ik net op het station gekocht heb, maar het lukt mij niet de verpakking open te krijgen.

„Zal ik het proberen?”, zegt het meisje. „Ik ken die repen, ik eet ze ook weleens.”

Ze pakt mijn reep en even later is de verpakking open. Ze breekt een stuk chocolade af en stopt dat in haar mond. En zegt meteen vol schrik: „Wat doe ik nou?! Dat was niet de bedoeling, het ging vanzelf!”

Ze geeft mij de rest van de reep terug en zegt: „Hoe kan ik het goedmaken? Zal ik u een euro geven?”

Ik zeg dat haar stralende lach al ruim voldoende is.

Inmiddels zijn we drie jaar getrouwd en hebben twee kinderen, een jongen en een meisje.

Nee, nee, dat laatste is niet waar. Het is bij dat stukje chocolade gebleven. De rest is pure fantasie.

Ferry Franssen