Naast een rood voortaan ook een groen potlood
Nu de rook van de verkiezingen wat is opgetrokken …stel u eens voor hoe onze politiek eruit zou zien met louter vertegenwoordigers met hart voor het algemeen belang in plaats van hart voor de eigen zaak, die moedig daadkracht boven geldingsdrang plaatsen en die bruggen proberen te slaan in plaats van muren te bouwen.
Over zo’n omschakeling van ‘hard en moet’ naar ‘hart en moed’ gaat het onderstaande.
In de Atheense democratie is lang het ostracisme of het schervengericht in gebruik geweest: in de ekklesia, de volksvergadering, was het de stemprocedure om personen die men om een bepaalde reden wilde verbannen, daadwerkelijk te kunnen uitsluiten. De gedachte hierachter was dat men al te grote politieke tegenstellingen wilde voorkomen. Polarisatie werkte ook toen blijkbaar al contra-productief. Men stemde dan dus niet vóór iemand, maar men verhief juist zijn stem tégen iemand door op een scherf diens naam te krassen; behaalde die dan een vooraf bepaalde kiesdrempel, dan was de wet onverbiddelijk: wégwezen jij! Bekende leiders als Themistokles die als te gevaarlijk werden beschouwd – lees: een verlammende polarisatie in de hand werkten -, moesten zo het veld ruimen. In Griekse musea, vooral in Athene, zijn ook nu nog vele ostraka te bewonderen.
De huidige Nederlandse politiek laat een groeiende polarisatie met een daarmee gepaard gaande verharding zien. Minister-president Rutte zien we weliswaar een appeltje etend op de fiets aankomen voor het wekelijkse overleg, maar de zwerm beveiligers om hem heen wordt angstvallig uit beeld gehouden. Politici worden (soms al jarenlang) beveiligd, huizen van ministers kennen zonder uitzondering extra surveillance en zelfs journalisten raken hun vrijheid kwijt. De oorzaak ligt volgens velen deels in de verharding van de omgangsvormen in de Tweede Kamer. Onlangs zijn er regels opgesteld omdat grenzen van het betamelijke te vaak worden overschreden: men maakt elkaar uit voor landverrader, dreigt met tribunalen, vraagt waar de ander het ‘gore lef’ vandaan haalt en schendt openlijk de privacy van anderen.
FvD heeft bij de laatste gemeenteverkiezingen openlijk een voorschot genomen op onderstaand plan door zich in Amsterdam met de leuze ‘Femke weg, auto’s en bomen terug’ te profileren. Ik ben het voor één keer hartgrondig eens met Thierry: men moet inderdaad ook kandidaten kunnen wégstemmen.
Ik stel voor dat we voortaan niet alleen met een groen (!) potlood óp iemand kunnen stemmen, maar ook het recht krijgen om met een rood potlood iemand wég te stemmen. Het aantal rode stemmen dient dan na de stemming afgetrokken te worden van het aantal groene.
Kosten? Waarschijnlijk alleen 12 miljoen groene potloden.
Baten? De polarisatie neemt gigantisch af, een ieder bedenkt zich voortaan wel twee keer voor hij of zij grote irritatie gaat opwekken – wat iets anders is dan een tegengestelde mening ventileren; een ieder gebruikt welgemanierde taal, bedreigt niet, gebruikt de partij niet als verdienmodel, vermijdt iedere vorm van narcisme en trapt niet als een complotdenker in de valkuil van mono-causaliteit door in willekeurige gebeurtenissen gemakshalve een patroon te zien en daar dan triomfantelijk een intentie bij te bedenken.
Saai? Alleen als u integriteit, oprechtheid en manieren tonen saai vindt.
Zit er ook een nadeel aan? Ja, zeker. Persoonlijke rekeningen kunnen worden vereffend, persoon en mening worden misschien verward met elkaar, maar dat is dan maar de prijs die we moeten betalen.
FvD kán al niet meer tegen zijn en beschaafde politici hóeven niet tegen te zijn: laten we dus samen voortaan met groen én eventueel ook met rood gaan stemmen en weer vóórbeelden gaan zien. Krijgen we vast ook weer het vertrouwen terug in de politiek.
- Jan Verweij, Tilburg